Hond en Kompas

Wie aan Noord Scandinavië denkt, zal al snel plaatjes voor zich zien van veel sneeuw en hondensleeën.  Wij hebben twee husky-farms bezocht en op één ervan een tocht gemaakt. We kregen uitgebreide informatie over het ras en de gang van zaken op zo’n farm. Een samenvatting volgt hieronder.

Er zijn 100 (soms 180)  honden en ze fokken zelf met reuen van andere farms en eigen teven. Alle honden zijn verschillend van uiterlijk omdat het ras Husky uit vele soorten bestaat.

De Alaska Malamute (zie hierboven) is gekruist met de Siberische Husky, maar ook met jachthonden voor de snelheid en Duitse herders voor de kracht. De teams worden samengesteld met kleine, maar sterke honden vlak bij de slee, snelle honden in het midden en de slimste honden die commando’s kunnen volgen vooraan.

De puppy’s verblijven eerst in het honden- en kattenpension, dan in buitenverblijven met het hele nest, dan met steeds kleiner groepjes in de buitenkennels en zo rond 8 maanden gaan ze aan hun huisjes (‘twee-onder-één-kap’) aan de ketting. In de winter krijgen ze daar wat stro, waar ze een heerlijk nestje van maken.

De trainers gaan uit van positieve bekrachtiging, dus belonen wat ze graag willen zien en negeren van negatief gedrag. Het aanleren van het omdoen van een tuig gaat met veel geknuffel gepaard, zodat tijdens iets aangenaams het onaangename en nieuwe van het tuig wordt aangeleerd.

Ook negatieve bekrachtiging – die aai komt pas, als je zit – wordt gebruikt bijv. bij een hond die te enthousiast en hoog opsprong. Maar een tik op de neus wordt ook gebruikt en – als het echt de spuigaten uitloopt – is het een ‘beet in het oor’, zodat direct duidelijk is, dat de grens is bereikt, zoals bijvoorbeeld bij bijten en kauwen op de lijn of het tuig. 

’s Morgens krijgen ze water met een klein beetje vlees erdoor voor de smaak, ’s avonds vers vlees en droog voer (Royal Canin…)

De honden worden stukje bij beetje getraind en uiteindelijk kunnen ze makkelijk 70 tot 100 km. lopen. Plassen en poepen doen ze al rennende en af en toen grijpen ze een hap sneeuw voor de dorst of, als het warmer is dan 10 graden onder nul, om af te koelen. Ze lopen het beste bij 20 graden onder nul. Rond het vriespunt of hoger is eigenlijk te warm!

Er zijn ook sledes, soms met een pakslee erachter met wel 16 honden! Dit is alles afhankelijk van de afstand en het gewicht dat verplaatst moet worden. De honden kunnen urenlang doorrennen, afhankelijk van hun getraindheid, in draf, galop of in springgalop. Hoe harder ze gaan, des te beter het team en de berijder moeten zijn. Abrupt stoppen met hoge snelheden leidt tot blessures, dus de berijder moet ver vooruit kijken en situaties snel en goed inschatten.

De toeristenritjes van 15 km zijn prima om de conditie te onderhouden en elke hond loopt ongeveer 5x per week, afhankelijk van het aantal toeristen. Ze willen heel graag, maar weten ook dat wanneer de slee met de neus in de richting van de verblijven stilstaat, het feest voorbij is. Staan ze echter stil langs het terrein, dan weten ze dat er een volgende rit komt.

De honden worden van jongs af aan gesocialiseerd, zodat ze met alle berijders, begeleiders en andere honden kunnen omgaan, dit is ook bij wedstrijdhonden van belang. Ze gaan dan zelfs met toeristen mee op schoot op de slee!

 

De leider-honden, vooraan, moeten heel goed leren en begrijpen dat omdraaien of zich met andere honden bemoeien niet getolereerd kan worden. Zij leren commando’s als slow, stop, links en rechts e.d.

 Als de honden van de slee afgaan, lopen sommige honden direct en los naar hun hok om weer aan de ketting te gaan. Anderen moeten echt aan het tuig daar gebracht worden. Als een hond losbreekt maakt de hele meute een enorm kabaal, maar na wat rondjes vrijheid kunnen ze weer rustig aan de ketting worden gelegd. Een enkele hond blijft gewoon naast de gebroken ketting zitten…

De eigenaar reed eerste wedstrijden, ook heel lange, maar vanwege de tijdsinvestering en de kosten is hij begonnen met een pension en later met dit hele toeristenaanbod.

Alle foto’s en filmpjes: in dit album