Hoofdstuk 2: Een nieuw huis

Hoofdstuk 4: Samen naar school

1. Jeroen en Amy
2. Boris, Flip, Nanoe, Kaiko, Borre
3. Overdracht van Kaiko
4. Over de Regenboogbrug
5. Zorak en Zippo
6. Hutch, Frank, Britt
7. Veel andere logeerhonden
8. Bedden kapen

Er kwamen heel veel (hulp)hondenvriendjes voorbij.

Jeroen en Amy

Jeroen is een broer van Amy en hij kwam in het gastgezin, waar ook Kaiko is opgevoed. We ontmoetten elkaar in het Amsterdamse Bos: het is goed te zien dat Amy een stuk kleiner is dan haar broer!

---

Boris, Flip, Nanoe, Kaiko, Borre

Erna Aarsen was een rolstoeldanser in de groep waar ik lesgaf. Toen zij een hulphond kreeg, was ik helemaal ‘verkocht’.
Apetrots was ik, als ik Boris mocht uitlaten in een pauze en zo kwam van het één het ander: uitlaten, samen wandelen, Boris wassen etc. De vriendschap tussen Erna en mij groeide en Boris kwam eerst af en toe en later regelmatig logeren.
Uiteindelijk kwam Boris, toen hij op hoge leeftijd met pensioen ging, in Amstelveen bij mij wonen. Een jaar later overleed hij. Maar mijn interesse in de hulphondenwereld en het gedrag van honden was gewekt.

Na Boris kwam Flip en weer hadden we heel veel leuke ontmoetingen en activiteiten. Toen Flip met pensioen ging, verhuisde hij naar Rijnsburg.
Nanoe volgde Flip op, maar dat verliep niet helemaal vlekkeloos en in het belang van hond en gebruiker werd Nanoe herplaatst en kwam goldendoodle Kaiko in Erna’s leven.

Met Kaiko heeft Amy het meeste contact gehad: eindeloze wandelingen, gezamenlijke uitjes naar evenementen en demonstraties en wederzijde logeerpartijtjes. Kaiko ging met pensioen bij Annette en Ries, het gastgezin dat hem had opgevoed en ook het gastgezin van Amy’s broer Jeroen.
Vanwege de gezamenlijke wandelingen waren Annette en ik ondertussen ook bevriend, zodat Amy en Kaiko elkaar nog regelmatig zagen en Kaiko zelfs ook kwam logeren!

Goldendoodle Borre werd Kaiko’s opvolger. Met hem wandelden we ook uren in de duinen, bij weer en wind en we trainden op een goede ‘recall’, ondanks verleidelijke sporen.
Helaas duurde deze periode niet zo lang, omdat Erna overleed. Ons laatste uitje was een tweedaags bezoek aan Texel. Borre werd herplaatst en gelukkig behouden we ook met de nieuwe gebruiker contact!

---

Overdracht van Kaiko

Toen Kaiko de pensioengerechtigde leeftijd naderde kwam het moment van afscheid nemen. Erna, ondertussen ervaren door alle voorgaande honden, wist dat het goed is even twee weken zonder hond te zijn, om daarna geheel open te staan voor de nieuwe hulphond.
Kaiko zou terug gaan naar Annette en Ries, die hem ook de eerste anderhalf jaar van zijn leven opvoedden.
Erna wilde graag dat wij er ook bij zouden zijn, zodat wij en Amy getuigen konden zijn van dit bijzondere moment.
Het was in Corona-tijd dus we besloten op 12 juni 2021 af te spreken in het Haarlemmermeerse Bos bij Hoofddorp. Wij kwamen met de camper, zodat we koffie en thee konden serveren.
Na een kopje koffie volgde de overdracht van de riem, het voer en Kaiko’s koffertje. Met Corona-proof knuffels en omhelzingen, bloemen en her en der een traantje namen we afscheid…
Maar niet voor altijd, want Erna en Annette wandelden nog regelmatig samen en dat zetten Amy en ik voort.

---

Over de Regenboogbrug

Woensdag 9 juli 2025 maakten we vrij onverwacht een heerlijke wandeling in de Soesterduinen met Kaiko, Bink en Mattie. We spraken uitgebreid over oude honden en afscheid nemen.

Zondag 13 juli belde Annette dat ze bij de dierenarts was, omdat Kaiko ineens onwel was geworden.
’s Ochtends nog gewoon een uur gewandeld, aan het einde van de middag zakte hij bij het uitlaten ineens in elkaar.
We overlegden even en bedachten wat Erna gedaan en gewild zou hebben. Een kwartier later kwam het berichtje dat Kaiko rustig was ingeslapen, ruim 13,5 jaar oud.
De leegte en het gemis zijn groot. Kaiko heeft zoveel betekend voor Erna, maar ook voor de mensen om haar heen.
Lees hier wat Annette over hem schreef: In herinnering.
Amy en ik gingen maandagochtend, ondanks de warmte, even naar het strand om een groet te brengen aan Erna en Kaiko.
Janneke maakte twee prachtige collages met een selectie uit de vele tientallen foto’s die ze maakte.

---

Zorak en Zippo

Via Erna kwamen we in contact met een hulphondgebruiker in Velserbroek, Alyda Griffioen.
Ons contact begon uiteraard met een aantal gezamenlijke wandelingen. Blonde labrador Zorak logeerde bij ons en na een operatie revalideerde hij eind 2014 maar liefst 6 weken in Rijnsburg. (Zie hier de foto’s van zorghotel Emilia) Toch werd hij uiteindelijk afgekeurd. De overdracht naar zijn nieuwe baasjes vond plaats in Rijnsburg.

Toen kwam blonde labrador Zippo. Met Zippo volgde Alyda vele hondenlesjes en gezamenlijke wandelingen.
Toen Alyda achteruit ging, verhuisde Zippo naar een gastgezin, waar hij zijn laatste jaren mag doorbrengen.

---

Hutch, Frank, Britt

Ook in Katwijk wonen hulphonden. Met Rivka Smit en haar hulphonden maakten we wandelingen in de duinen en alle drie logeerden ze bij ons, want Rivka was iets vaker zonder hond op pad dan we van Erna gewend waren.
Hutch was een enorme kruising labrador. Een geweldig leuke hond, maar TE groot voor Rivka. Tijdens een logeerpartij stond hij ineens met vier poten boven op het bed: wat een reus!
Na Hutch kwam Frank, niet de meest getalenteerde en ijverige hulphond, maar tijdens logeerpartijen een lief en leuk speelmaatje voor Amy. Frank was herkenbaar aan zijn kuifje!
Toen hij met pensioen ging kwam Britt. Van deze erg lieve, zachte en toegewijde zwarte labrador hebben we maar weinig kunnen genieten, omdat Rivka – veel te jong – plotseling overleed. Britt werd elders opnieuw geplaatst.

---

Veel andere logeerhonden

Door de contacten in de hulphondenwereld en de rolstoeldanswereld kwamen er meer verzoeken van gebruikers en zo logeerden er allerlei hulphonden voor kortere of langere tijd bij ons.
Het was, zoals met alle logees, leuk als ze kwamen en ook weer fijn als ze vertrokken. Een tweede hond vraag toch weer extra tijd en inzet, soms dubbele uitlaatrondjes en het is ook een grote verantwoordelijkheid.

---

Bedden kapen

Logeerhonden brachten vaak hun eigen bed of mand mee of wij legden een extra bed neer. En altijd was het Amy die dat bed onmiddellijk kaapte. (zie ook de foto bij het hoofdstukje Zorak en Zippo: Amy ligt in de mand, de revalidant ligt er naast!)
We hebben geprobeerd uit te vinden of het ging om de plek (beter overzicht) of om het bed (lekkerder, zachter) of gewoon om het tonen van haar verworven rechten in ons huis. De andere honden legden zich vrijwel altijd bij de situatie neer en kozen dan een bed van Amy. Echt samen een bed delen gebeurde eigenlijk nooit.

Hoofdstuk 2: Een nieuw huis

Hoofdstuk 4: Samen naar school