Hoofdstuk 2: Een nieuw huis

Op 21 oktober 2013 wandelde Amy nieuwsgierig ons huis binnen, vanaf dat moment ook háár huis!

Opgroeien

We hadden onze handen vol aan deze ondernemende en onderzoekende dame en ze was nog niet helemaal zindelijk. Maar we hadden vanaf dag één ook heel veel plezier van haar.

Herfstblaadjes

Heel regelmatig moesten we met Amy naar buiten om haar volledig zindelijk te maken. De herfstblaadjes in de goot voldeden geweldig als hondentoilet. Gelukkig leerde ze ook op andere ondergronden te plassen, want het bleef uiteraard geen herfst.
Ook had Amy de gewoonte bovenop lage, stevige struiken te klimmen en daar dan te plassen of poepen. Toen ze groter werd reageerde ze soms verbaasd als de struik onder haar gewicht in elkaar zakte…

Flip

Flip, een gepensioneerde hulphond van Amy, was op dat moment al aardig op leeftijd. Amy was gek op hem en we troffen ze vaak samen slapend aan.
Of Flip ook zo gek was op Amy? Geen idee, maar meestal verdroeg hij het puppygedrag manmoedig. En ze speelden ook samen. Amy liet zich voortrekken met kussen en al, iets wat ze later met andere logeerhonden ook vaak deed.

We hoopten dat Flip Amy zou helpen opvoeden. Helaas duurde het maar drie maanden.

Het leek ons leuk een keer te wandelen met Marjolein, oma Evita, moeder Famke, halfbroer Zjef en Flip en Amy. We maakten een afspraak voor 16 december 2013 in Oss. Onderweg zeiden we tegen elkaar dat Flip snel oud werd en dat hij misschien 2014 niet zou halen.
Flip liep nog dapper mee met het hele roedeltje, maar we stelden onze verwachting steeds bij, haalt hij Kerst? Het einde van de week?
Maar thuisgekomen belde ik Erna, die kwam snel naar Rijnsburg en ’s avonds gingen we met Flip naar de dierenarts. We kwamen met een leeg tuig terug….

Alleen zijn

Amy groeide op in huis vol mensen en honden en ze kreeg heel veel zorg en aandacht. Na haar verhuizing was Flip er altijd. Die was ook niet gewend om alleen thuis te blijven dus de eerste maanden van Amy’s leven was ze eigenlijk nooit alleen. Het is ons niet gelukt om haar dat goed aan te leren. Ze heeft daar nog altijd veel moeite mee en wat we proberen het dus zoveel mogelijk proberen te voorkomen.

Charme

Amy – 3/4 labrador, 1/4 golden retriever – bezit een vertederende charme, waardoor iedereen gelijk dol op haar is. En tot zeker haar zesde jaar werd er altijd gezegd: ‘Oh, die is zeker nog jong!’
Ze bleef relatief klein, kleiner dan haar broers en zussen, die allemaal een carrière als hulphond kregen.

Kleinkinderen

Voor de zekerheid hadden we wel strenge regels opgesteld voor het omgaan met Amy. De jongste (bonus)kleinzoon was tenslotte nog erg klein en de familie is niet altijd de meest rustige. Maar iedereen was direct weg van Amy en ieder kreeg een heel eigen band met haar.

Erna en haar hulphonden

We hadden Amy natuurlijk te danken aan alle banden tussen Hulphond Nederland, medewerkers en vrijwilligers en Erna Aarsen. Erna had als eerste hulphond Boris, die zijn pensioenjaar bij Ondine in Amstelveen mocht doorbrengen.
Daarna kwam Flip, die toen hij met pensioen ging naar Rijnsburg verhuisde. Korte tijd was Nanoe bij Erna en daarna kwam Kaiko.
Erna kwam uiteraard op de 2e dag en smolt bij de eerste blik op Amy en de liefde was wederzijds. ‘Ons kleine meisje met een rugzakje’, noemde Erna haar.
In het begin verbleef Amy wel eens bij Erna als we in Haarlem naar de sauna gingen en verder waren we heel veel samen op pad, met Kaiko (en later Borre) en Amy: wandelen, demonstraties, open dagen in Herpen bij Hulphond Nederland.
Nog steeds, als we de naam Erna noemen, is Amy alert en op bepaalde plaatsen waar we wel eens samen wandelden kijkt Amy eerst even om zich heen: ‘Waar is Erna?’

Na deze eerste ontmoeting zouden er nog ontelbaar veel wandelingen volgen!

Puppy-party

Natuurlijk moesten we snel kennis maken met Zippo en Alyda: dus was er op 26 oktober 2013 een ‘puppy-party’ in Beeckestijn! Wat een heerlijk hondenfeest!

Madelief

De jongste bonuskleinzoon is van jongs af aan gek op dieren, van kikkervisjes tot reptielen… Als huisdier kwam daar een konijn: Madelief. Dat was weer een nieuwe uitdaging voor Amy!
Madelief liep natuurlijk wel eens heen en weer in de ren en dat is een trigger om ‘op jacht’ te gaan. Maar nog belangrijker was natuurlijk het voer: soms lag er brood in de ren of iets anders eetbaars. Amy schoof dan, als we niet opletten, met haar neus de ren opzij om erbij te komen.
Ondanks het soms wat onrustige leven, behaalde Madelief een respectabele leeftijd en nu is het huis weer huisdiervrij.

Gewoontes

Het is mooi om te zien hoe en hond zich aanpast en hoe wij ons aanpassen aan de hond. Zo ontstaan er gewoontes en onuitgesproken afspraken.
Bij Amy, als echte labrador, zijn deze vooral beloningsgericht…
Je kunt bijvoorbeeld om een uur of vier al proberen aan te geven dat het allang etenstijd is!
Of op zo’n plek in de kamer gaan liggen, dat het laatste snoepje voor het slapen gaan echt niet kan worden vergeten.
Bij de koffie moet er altijd even gespeeld worden met Aap of een andere knuffel.
Vanaf Boris geven we iedere (logeer)hond ’s avonds nog een boterham of een plakje roggebrood, om te voorkomen dat ze ’s morgens vroeg vanwege een lege maag gaan spugen. Het is ondenkbaar dat we dat één dag zouden kunnen vergeten…

Communicatie

Een hond kan niet praten, maar er zijn andere manieren om te kennen te geven wat je wilt of niet wilt.
Zoals hierboven beschreven laat ze goed merken wanneer het tijd is voor eten, een snoepje of iets anders.
Als Amy tijdens een camperreis moe is van alles om haar heen, gaat ze voor het trapje staan. Als wij dan zeggen: ‘Toe maar, ga maar slapen!’, springt ze er in en verdwijnt in ‘haar huisje’.
Bij Janneke staat ze zo voor de bank, vragend: ‘Mag ik?’
De enkele keer dat we gezamenlijk televisiekijken, leg ik haar bed dichterbij. Maar als ik dat vergeet gaat ze pontificaal in mijn zicht liggen en kijkt afwisselend naar mij en de plek waar haar bed zou moeten liggen….
Heeft mevrouw geen zin om te wandelen of wil ze alleen maar het kortste rondje? Dan gaat ze liggen (en is zo zwaar als een blok beton) om te vertellen wat haar wensen zijn!
En ja, we reageren op haar vragen, dus daarmee laten we zien dat Amy ons goed heeft opgevoed!

Hoofdstuk 1: Wie is Amy?

Hoofdstuk 3: Hondenvriendjes