Een gewoonte van ons mensen is om de hond over de kop te aaien, zomaar of als beloning. Maar honden duiken meestal weg, omdat ze het niet prettig vinden, zeker niet als ze iets aan het leren zijn.
Vraag een opgroeiend kind maar eens hoe fijn het is als iemand ineens door hun haren woelt als ze zich concentreren op huiswerk, game of iets anders. Of hoe een volwassene die geconcentreerd aan het werk is, dat zou ervaren.
Zo is het ook met honden tijdens oefeningen en lessen. Een hand op de kop leidt af, het vermindert de mogelijkheid om de omgeving in de gaten te houden en de communicatie met andere honden middels de stand van kop en oren wordt belemmerd.
Thuis op de bank is het een ander verhaal, dan vinden de meeste honden het aanhalen en kriebelen bij de oren heerlijk!
Hieronder enkele foto’s:
- Iemand buigt zich over de twee hondjes: ze tongelen allebei. Dit snelle likje is een uiting van ‘stress’ en ‘onbehagen’;
- Het hondje komt nieuwsgierig naar de hand;
- Het duikt weg en probeert met de oren naar achteren weg te komen;
- Het zoekt een houding die voor de hond minder beangstigend is, nog steeds met de oren naar achteren;
- De golden retriever duikt in elkaar en deinst met de oren laag naar achteren;
- De zwarte pup legt de oren in de nek en duikt scheef weg.
Hond en Kompas 