Bij een wandeling met een groep honden naderde een hond nogal intimiderend en in een hoog tempo. Toen de hond dichtbij was, gingen de nekharen omhoog en de staart tussen de benen, maar hij bleef doorrennen. Eén hond uit de groep greep in. Het was allemaal in minder dan een minuut voorbij. Achteraf is het mogelijk om de situatie te analyseren…
Wat gebeurde er:
We zagen in de verte een hond aankomen, enkele honden van ons stonden al stil en we gingen allemaal staan kijken wat er gebeurde. Niemand bewoog en niemand greep in en de spanning liep aan alle kanten op, ook bij de aanstormende hond.
Eén hond nam het initiatief (omdat niemand anders het deed) en liet de andere hond in duidelijke ‘bewoordingen’ weten dat zijn aanwezigheid en manier van doen niet werden gewaardeerd.
Wat hadden we kunnen doen:
We hadden allemaal onze honden moeten meenemen naar de buitenkant (zeker de stilstaande honden, die waren al aan het verstarren) van het pad af, de afstand moeten vergroten en liefst ook in beweging moeten blijven. De spanning was dan minder opgelopen, ook voor de aanstormende hond. (Hij was dan door een leeg pad gerend.) Niemand had dan initiatief hoeven te nemen voor een ‘afrekening’.
Waarom deden we dat niet?
Omdat we gewend zijn om rustig te gaan staan kijken. Ik zei ook nog: ‘eens even kijken wat er gaat gebeuren’ en ik had absoluut niet snel genoeg ingeschat hoe hard en in welke stemming de andere hond naderde…
Conclusie
Ga confrontaties altijd zoveel mogelijk uit de weg, schep afstand en zorg dat je eigen hond en andere honden niet in een situatie komen met steeds oplopende spanning. Door als mens het initiatief te nemen, hoeft er geen enkele hond in te grijpen. Zo voelt iedereen zich veilig en wordt de vertrouwensband tussen mens en hond steeds beter!
Hond en Kompas 