Voorwaarden om te overleven zijn voldoende water, voedsel en een veilige, beschutte plek om te slapen. Daar kan in onze maatschappij, waarin honden meestal als gezinslid worden geaccepteerd, prima voor worden gezorgd.
Maar welke vaardigheden heeft een hond nodig om zich in onze maatschappij te handhaven? En geven wij de hond de kans om deze vaardigheden te ontwikkelen en te behouden?
Van nature bezit de hond genoeg vaardigheden die hem in staat stellen te overleven. Al heel vroeg na zijn geboorte is hij in staat zich voort te bewegen naar de bron van voedsel en warmte en al snel leert hij ook dat hij kan vluchten (afstand nemen) van dingen die hem niet aanstaan. In het nest leert hij communicatievaardigheden van zijn moeder en nestgenoten.
Zou de hond op zich zelf zijn aangewezen om te overleven dan vertelt zijn neus waar iets eetbaars is te vinden, zijn instincten stellen hem in staat te jagen en zijn communicatievaardigheden maken het mogelijk samen te werken met soortgenoten in de jacht. Door goede communicatie is de hond ook in staat om onderlinge conflicten te voorkomen, elkaar te waarschuwen en te vluchten voor gevaar.
Maar in onze maatschappij wordt het eten kant en klaar voor zijn neus gezet, jagen is niet meer nodig en zelfs onwenselijk. Communicatie met andere honden wordt vaak belemmerd door gebrek aan ruimte, de lijnen waaraan de honden vast zitten en onze wensen om regelrecht van A naar B te lopen en niet van ons pad af te wijken.
Daarnaast zijn er talloze geuren, geluiden en andere zaken die voor de hond onbekend en beangstigend zijn en waar de hond mee moet leren omgaan.
De vaardigheden van een gezinshond moeten hem in staat stellen zich aan te passen aan het leven in een huis en op straat, met tweebenige roedelgenoten die over het algemeen ‘natuurlijk’ gedrag (zoals bijv. blaffen, knagen, opspringen om iemand in het gezicht te likken, rollen in stinkende rotte vis, jagen op katten) niet erg op prijs stellen. En op straat en op het uitlaatveld worden honden tot confrontaties gedwongen, die ze zelf niet zouden kiezen.
De belangrijkste vaardigheid is dus: aanpassen… Leren waar de grenzen en beperkingen zijn en welk gedrag ‘passend’ is. En behalve dat wij water, voedsel en een hondenmand aanbieden, moeten wij de hond helpen om dit allemaal te accepteren en er mee om te gaan.
De hond moet volop kansen krijgen om zijn natuurlijke vaardigheden te gebruiken en er positieve ervaringen mee op te doen. Hierdoor wordt de hond minder onzeker, hij voelt zich tevreden en voldaan en wordt dus ook rustiger in zijn gedrag!
Denk hierbij o.a. aan:
- Onderzoeken:
- Uitgebreid snuffelen, vreemde voorwerpen van een afstand bekijken en op zijn eigen tempo benaderen.
- Speurzin gebruiken:
- Zoekspelletjes, denkspelletjes, eten op een andere manier aanbieden dan in een gewone bak, praktijkspeuren.
- Communicatie:
- Hondenbezitters moeten leren de subtiele communicatie van de hond te zien en te begrijpen, zodat voor de hond confronterende en angstaanjagende situaties kunnen worden voorkomen.
- De hond moet de kans krijgen om bijv. de afstand te vergroten, met een bocht om de ander heen te lopen of even rustig te wachten.
- Honden moeten niet gedwongen worden met elkaar te ‘spelen’ in een weinig verrijkte omgeving zoals een kaal uitlaatveld, waar geen afleidingsmogelijkheden zijn en confrontaties niet zijn te voorkomen.
- Als de spanningen oplopen moet een hond uit een situatie worden weggehaald vóór er negatieve ervaringen ontstaan.
Een hond heeft dus veel meer nodig dan alleen water, voer en een mand!
Vertrouwen in de ‘baas’, die hem begrijpt en hem steunt in spannende situaties en het ontwikkelingen van vaardigheden om zonder angst en onzekerheid in onze mensenmaatschappij te kunnen ‘overleven’ zijn even hard nodig!
Hond en Kompas 